Afgelopen woensdag kreeg ik de vraag of ik met foto’s een interview in het magazine Passie wilde doen, als reclame voor een privéhuis in Nieuwegein. Ik had er uiteraard wel oren naar maar werd direct ook wat nerveus. Met films heb ik inmiddels wel wat ervaring, en tussen de opnames door werden er natuurlijk ook wel gewoon foto’s gemaakt. Ik heb daar voor nog nooit echt hoeven poseren. Dit is wel iets waar ik sowieso nog wat meer ervaring in op wilde doen en dit leek mij een mooie kans. De shoot werd gepland 2 dagen later op vrijdag. Toen ik vrijdag bij het privéhuis arriveerde was de fotograaf nog niet aanwezig, wat mij de kans gaf nog even een sigaretje te roken en mijn zenuwen wat onder controle te krijgen. Gelukkig was het een hele vriendelijke fotograaf (Cliff Cremer), die mij al snel op mijn gemak wist te stellen. Toen de lampen eenmaal geïnstalleerd waren werden er wat test foto’s gemaakt. Ik was zelf verantwoordelijk voor mijn make-up. Waar ik meestal niet te veel van draag, omdat ik er gewoon niet zo’n ster in ben. De fotograaf vertelde mij als ik mijn make-up wat meer zou “overdrijven” het veel meer van het beeld zou springen. Daar heeft hij niet over gelogen…

We begonnen met wat normale poses om mij een beetje te laten wennen aan de camera, die langzaam steeds spannender werden. Na een uurtje had ik niks meer over om nog uit te trekken, en waren we klaar. Tussendoor heb ik wel een aantal keer wat mogen bekijken, maar toen ik 2 dagen later de foto’s in mijn mailbox ontving was ik toch wel erg trots op het eindresultaat. Zie hier onder het resultaat en oordeel zelf.

DSC_6903.1

Nu de werkzaamheden zich toch wel iets beginnen te verspreiden, is de kans steeds groter dat iemand van mijn familie of uit mijn omgeving iets van dit materiaal te zien of horen krijgt. Ik vond het tijd om in ieder geval mijn ouders in te lichten. Ik wist wel dat het niet het leukste nieuws is waar je mee thuis kunt komen. Als ouder heb je toch andere verwachtingen, maar ik heb liever dat ze boos zijn omdat het zo is dan ze boos worden omdat ik ze niks heb vertelt. Eigenlijk reageerden ze precies zoals ik had gedacht;

“Tja, leuk vinden we het natuurlijk niet we zien je liever dat je iets anders doet. Maar het is jouw leven en jouw keuze. En als dit iets is waar jij volledig achterstraat kunnen wij dat alleen maar accepteren.”

In mijn overige omgeving word er wisselend gereageerd. Van een foto van een piemel die ik opeens van een ex-vriendje ontvang, tot aan 2 goede vrienden die niet achter mijn keuze staan en inmiddels geen vrienden meer zijn. Ik merk wel dat ik me er weinig van aantrek. Ik doe wat ik leuk vind, en met ontzettend veel plezier. En ik hoop het nog heel lang te mogen doen!

Liefs, Sofie.

Meer Sofie

Volg Sofie op Facebook en op Twitter

Over de auteur

één antwoord